Daha evvel vardı elbet, ilk değildi. Lakin bu, vurup da bırakmayanı, alıp götüreni. Sessizce vuruyordu. Aniden oluyordu. Hiç beklenmedik zamanlarda, bazen geliyorum,diyordu. Ama çok defa haber bile vermiyordu. Ben şimdi okyanusun dibinde kavkısı kırık deniz kabuğu. Derin akıntılarla bir o yana bir bu yana yalpalayan su yosunu. Yorumu, yaşamamış kimselerle mümkün değil,kelimesi lisanlarda muhtelif. Orada ben şimdi bambaşka bir haldeyim. Canımın acımadığı yerdeyim. Bambaşka bir Nihade’yim.
Gözden ırak olan gönülden de ırak olmuyor muydu? Aşk bile olsa her şey, eninde sonunda bitmiyor muydu? Bitmiyordu. Bir adım sonrası ölüm. Ölünmüyordu. Sürüp gidiyordu. Bir eşik ki Elif, önünde çakılıp kalmış. Ne ileri geçebiliyor, ne geri ...dönebiliyor. Ne yükselebiliyor ne de düşebiliyor. Başka çıkış yok muydu? Bütün yollar Be'ye çıkıyordu. Be olmayınca, gerisi gelmiyordu. Bir daha Be katılsa öfkesine sular gibi durulacaktı biliyordu. Her şey eskisi gibi olabilir belki. Küçük bir kapıyı açık bıraktı. Olmadı. O da kendiliğinden kapandı....Değmezmiş diyebilseydi...Tanrım diyebilseydi..Tanrım değmeyende oyalama beni...
YanıtlaSil