Böyle sürüp gidiyor, bitmek bilmiyor bir türlü.Bu hepsinden kötü, çünkü kendimi bu işe katışmış ve sorumlu buluyorum.Sözgelimi şu çeşit acılı geviş getirmeye benzeyen varoluşmaktayım yok mu,işte onu sürdüren benim.Evet ben.Gövde bir kere yaşamaya başlayınca ,bu işe kendi kendine devam edip gider.Ama düşünce öyle değil.Düşünceyi ben sürdürür,ben geliştiririm.Varoluşmaktayım. Varoluşmakta olduğumu düşünüyorum.Şu varoluşma duygusu ne kıvıl kıvıl bir şey! Onu ben sürdürüyorum yavaşça. Düşünmemi durdurabilseydim..Çabalıyorum buna,kafamın içi dumanla doluyor gibi..ama işte yeniden başladı.’Duman..düşünmek…Düşünmemek istiyorum.Düşünmek aistemediğimi düşünüyorum.Düşünmek istemediğimi düşünmemem gerek’ Bitmek bilmeyecek mi bu?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder